Prawym Sierpowym

Znowu nad Niemnem. Tymczasem niespodziewanie upada twierdza Brześć, co powoduje zarzucenie planów kontrofensywy w tym rejonie i koncentrację oddziałów polskich do uderzenia znad Wieprza. Wyczerpany nieustannymi walkami 4 pułk kieruje się do Garwolina a następnie do Grodziska Mazowieckiego w celu wypoczynku. Wchodzi w skład 2 brygady kawalerii i przygotowuje się do planowanej kontrofensywy. W połowie sierpnia w Wyszogrodzie otrzymuje solidne uzupełnienie – stu ludzi z jazdy ochotniczej mjr. Feliksa Jaworskiego – legendarnego zagończyka z Wołynia i Podola, obrońcy polskich dworów przed zrewoltowanym chłopstwem ukraińskim, opisanym w Pożodze Zofii Kossak. (continue reading…)

Nad kresową Berezyną

W lipcu 1919 roku następuje polska ofensywa w celu zajęcia Mińska i oparcia wojsk na linii rzeki Berezyny. Dla 4 pułku oznaczało to kolejny rozdział epopei i dotarcie do najdalej na wschód wysuniętych polskich pozycji. Nasi ułani stanowią straż przednią grupy zmierzającej w kierunku Mińska. Opanowują miasteczko Raków, a następnie walczą w jego okolicy, w kilkugodzinnym boju, z nacierającą piechotą bolszewicką. W starciu odznacza się szwadron karabinów maszynowych. Po zdobyciu Mińska przez siły polskie, 4 pułk wchodzi w skład 2 brygady jazdy. (continue reading…)

Byli ułanami z tego szczęśliwego pokolenia, które znów mogło służyć pod znakami narodowymi. Niosła ich fala entuzjazmu zbliżającej się wolności. W ciągu niemal dwóch lat (1918-1920) przeszli imponujący szlak bojowy. Służyli w 4 pułku ułanów, w dużej mierze składającym się z ochotników z północnego Mazowsza.

Kiedy szukamy początków tej formacji, musimy sięgnąć aż na dalekie kresy Rzeczpospolitej. W okolicach Bobrujska nad Berezyną (dziś wschodnia Białoruś) rozpościerały się obszary kontrolowane przez I Korpus Polski. Dowódca korpusu – gen. Józef Dowbor-Muśnicki – wydał płk. Stanisławowi Rawiczowi-Dziewulskiemu rozkaz utworzenia 4 pułku ułanów. (continue reading…)