Prawym Sierpowym

bialykruk.pl

Zbyt wielu z nas milczy. Zbyt wielu najbardziej ceni sobie święty spokój, czyli spokój uzyskany kosztem przeróżnych ustępstw na polu moralności i zasad wiary. Poprawność polityczna nachalnie propagowana przez mass media i wymuszana coraz to nowymi rozporządzeniami prawnymi dotknęła także niektórych reprezentantów i członków Kościoła. Ewangelizacja słabnie z roku na rok albo przeradza się nawet w kompromitujące i gorszące postmodernistyczne widowiska. Z tym wszystkim nie godzi się, przeciw temu protestuje Autor tej książki, ks. prof. Janusz Królikowski. Zwalcza on stereotypy ukształtowane przez wrogów naszej wiary, zwalcza medialne pomówienia kształtujące opinię publiczną. Pokazuje prawdziwe rodowody nacjonalizmów i antysemityzmu złośliwie przypisywanych Kościołowi. Dowodzi, że wiele państw w Unii Europejskiej można dziś nazwać wyznaniowymi, a tym panującym „wyznaniem” staje się wojujący ateizm.

Wydawnictwo Biały Kruk oraz prawymsierpowym.pl polecają.  (continue reading…)

facebook.com

We Francji skończyła się wczoraj pewna era. Od 13 listopada 2015 roku we Francji wszystko powinno być inne niż wcześniej. Powinno, ale czy będzie? Ile Francjo potrzebujesz jeszcze znaków, żeby się nawrócić? Ile jeszcze osób musi zginąć, żeby zrozumieć, że zagrożenie jest autentyczne? Media zachwycają się postawą Francuzów, którzy z okien swoich domów wyrzucają prześcieradła, by można było przykryć ofiary wczorajszych zamachów. Jakie to piękne, zachwycają się dziennikarze. A może to białe prześcieradła są wywieszeniem białej flagi, poddaniem się? Francuzi mają to we krwi, paktowanie z wrogiem, czy współpraca z nim, wcale nie jest im obca. Oczekują teraz solidarności, ale solidarności w czym? W durnej i samobójczej polityce? Solidarności w bezmyślnym przyjmowaniu imigrantów? A może czas już najwyższy głośno powiedzieć i Francuzom, i Niemcom, że prowadzą Europę na manowce? Może w końcu prezydent Europy (Donald T., przyp. red.) pokaże, że ma jaja i powie to prosto w twarz swoim mocodawcom? Nie, on tego nie zrobi, bo boi się własnego cienia. (continue reading…)

mgoksir.info

Ta wolność nasza rdzewieje i choć próbuje się ją zakonserwować tęczową farbą, jeszcze bardziej ulega zniszczeniu. Bo zamiast pomalować ją biało-czerwonymi kolorami, szpecimy ją pstrokacizną. Wygląda to tandetnie, szmirowato i kiczowato.

Niech kobiety malują włosy i paznokcie. Niech poprawiają urodę, jeśli tylko poprawi im to samopoczucie, ale czy Polska potrzebuje tego typu zabiegów, żeby była piękniejsza? Przecież nie na tym polega jej urok, że ubiera się w piórka kolorowych ptaków. Nasz narodowy wieszcz, Juliusz Słowacki pisał: „Pawiem narodów byłaś i papugą”. Ta gorzka ocena rodaków wydaje się być jak najbardziej aktualna po blisko 200 latach od napisania tych słów. (continue reading…)

Zgodnie z demoliberalną propagandą, świat w którym żyjemy, jest dwubiegunowy. Z jednej strony biegun zła a z drugiej strony biegun dobra. Ten zły to siły ciemnogrodu, narodowo – patriotyczno – katolickie hordy dzikusów, obżerających się cebulą i marzących o mordowaniu Żydów i gejów. Ten drugi to najjaśniejsi z najjaśniejszych, intelektualiści, postępowcy, elita elit. Gadzinowe media wbijały do głów: albo będziesz my ( i tutaj proszę sobie wpisać PO, SLD, Ruch Palikota, Krytyka Polityczna), albo brudni faszyści od Rydzyka. (continue reading…)

zdjęcie domnaskale.net.pl

Na filmie znam się mniej więcej tak jak kura na pieprzu, czyli słabo. Nie jestem może odpowiednią osobą do pisania recenzji filmowych, ale spróbujmy. Otóż, postrzegam kino jako producenta ckliwych historyjek, w których absolutnie nic się nie dzieje. Oscary przyznawane nie za genialność filmu, tylko za odpowiednie ukierunkowanie polityczne. Takie kino zdecydowanie nie zachęca.

W natłoku gniotów naprawdę warto obejrzeć film Cristiada. I mało istotnym jest fakt, że rzecz dzieje się w dalekim Meksyku. Ten Meksyk ma wiele wspólnego z Polską, chyba ciut więcej niż Nigeria. Nie ma w tym filmie zwalających z nóg efektów specjalnych (co akurat dla mnie zawsze jest atutem, bo ważniejsza od efektów jest sama historia). Nie ma w tym filmie przepychu tak uderzającego w hollywoodzkich produkcjach (też dobrze). Cristiada jest jednak filmem, który urzeka, porywa i wzrusza. Rzadko zdarza się, że ludzie w kinie zostają do końca napisów, a to już coś znaczy. Tak na marginesie, warto pozostać do końca, bo kilka istotnych informacji pojawia się właśnie na końcu. (continue reading…)